Ο Υπουργός, ο Λογιστής του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα σανδάλια του Προεδρικού και οι φοβερές καταγγελίες Παυλόπουλου
Ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθηγητής της Νομικής, Ακαδημαϊκός και κύριος εκφραστής της καραμανλικής πολιτικής σχολής, Προκόπης Παυλόπουλος έκανε μια επετειακή ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών με θέμα: «Η διαχρονική προσήλωση του Έθνους των Ελλήνων στις αρχές της Αντίστασης υπέρ της Ελευθερίας».
Τα ΜΜΕ αξιολόγησαν την ομιλία ως ευθεία καταγγελία (και) της διεφθαρμένης, πελατειακής δημοκρατίας του Κυριάκου, στο “τραπέζι” της οποίας έχουν θέση μόνο μετέχοντες της γενικευμένης διαφθοράς καθώς μίλησε για “διαχρονικές διαστάσεις” και για εκείνους “οι οποίοι επιχειρούν” (σ.σ. προσέξτε τον ενεστώτα χρόνο…) “να καταλύσουν τους πολιτειακούς θεσμούς.
Ας δούμε ορισμένα γεγονότα σε σχέση με την ομιλία του κ. Παυλόπουλου:
Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν ο υπουργός Μιχάλης μας έλεγε ότι περνάει με απλότητα και εργασία την καθημερινότητά του. Τα Σαββατοκύριακα τα αφιερώνει πάντα στην οικογένεια και πετάγεται μαζί της κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο στο… Μιλάνο!..
«Η σύζυγος χαζεύει στα μαγαζιά και εγω με τον γιό πεταγόμαστε στο γήπεδο και βλέπουμε την αγαπημένη μας Μίλαν όταν… παίζουμε εντός έδρας»!!!
Ο Υπουργός στη συνέχεια βρέθηκε πολύ μπλεγμένος σε φοβερές παρανομίες.
Τα θυμηθήκαμε γιατί παρακολουθούσαμε τα τελευταία 24ωρα στην κρατική τηλεόραση και αλλού αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για την «εγκληματική οργάνωση στον ΟΠΕΚΕΠΕ που ρήμαζε εκατομμύρια».
Τι σχέση έχουν αυτά με τον υπουργό, τη Μίλαν και το Μιλάνο και τα θυμηθήκαμε.
Ιδού το τίτλος-σχέση από ρεπορτάζ των τελευταίων ωρών:
«ΟΠΕΚΕΠΕ: Ο λογιστής των Γιαννιτσών που “ψώνιζε” από το … Μιλάνο
Gucci, Bulgari, Louis Vitton και άλλα πανάκριβα επώνυμα αντικείμενα και ρούχα είχαν μετατρέψει την οικία του σε … μπουτίκ πολυτελείας».
Για τον υπουργό και την κυρία υπουργού είναι φυσιολογικό το «γουήκ εντ» στο Μιλάνο, έστω και αν στη συνέχεια οι αποκαλύψεις για τα εγκλήματα που μπλέχτηκε ήταν φοβερές…
Σε επόμενο ρεπορτάζ μας θα αναφερθούμε στη δουλειά που δεν κάνει ο αρμόδιος εισαγγελέας.
Δηλαδή στο ότι δεν διαβάζει… ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Αν την διάβαζε θα είχε πολλές απορίες.Για να τις λύσει θα ξεκινούσε έρευνα, με βάση τα ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για την παραβίαση των νόμων και για το πως είναι δυνατόν να εμπλέκεται στην εγκληματική οργάνωση ο… λογιστής των Γιαννιτσών και όχι το κέντρο της Κυβέρνησης.
Το ρεπορτάζ της φιλικότατης στη Νέα Δημοκρατία εφημερίδας παρέχει πλήθος στοιχείων για συλλήψεις όχι μόνο αγροτών που ψώνιζαν στο Μιλάνο, αλλά και ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
Ένας πρωτοδιορισμένος εισαγγελέας θα διέτασσε αμέσως συλλήψεις για εκείνους που εξαφάνισαν έγγραφα που είχαν αριθμό πρωτοκόλλου και έτσι συγκάλυψαν την λεηλασία. Θα έφτανε ψάχνοντας μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο για να διαπιστώσει τι απέγινε το έγγραφο των εγκλημάτων από την επιθεωρήτρια Τυχεροπούλου, το οποίο παραδόθηκε στο γραφείο του καθηγητή Βάρρα, ο οποίος στη συνέχεια αποσπάσθηκε στο Μαξίμου…
Θα έβλεπε ΟΛΑ τα στοιχεία και αυτά τα πρωτοσέλιδα μεταξύ πολλών άλλων. Θα το έψαχνε, θα έβλεπε τους αποδέκτες και αν δεν το έβρισκε θα σχημάτιζε δικογραφία για εγκληματική οργάνωση που το εξαφάνισε και θα περνούσε χειροπέδες…
Ετσι κάνουν οι Εισαγγελείς στις δημοκρατίες και ας συγκρουστούν με την κυβέρνηση.
Βασίζονται στο Σύνταγμα, το οποίο λέει ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και όταν παραβιάζεται τότε ο νόμος προχωρά σαν μπουλντόζα χωρίς να εξαιρεί κανέναν.
Ετσι έκαναν με τους 37 προχθές,τους οποίους εμφάνισαν από… χωριά με χειροπέδες και εκείνοι απο ντροπή φορούσαν κουκούλες…
2.Θυμάστε τα πρωτοσέλιδα με τις μπουλντόζες που θα ρίξουν κάθε αυθαιρεσία;
Μόλις πριν μερικές ημέρες το ΒΗΜΑ είχε τίτλο:
«Ανίκητα τα αυθαίρετα στην Αττική: Γιατί δεν τα γκρεμίζει κανείς;»
Στο ρεπορτάζ αναφέρει ότι στην Αττική υπάρχουν χιλιάδες αυθαίρετα για κατεδάφιση σε ρέματα,δάση και ιδωτικούς χώρους.
Και τι έκανε η κυβέρνηση;
Μας γράφει το ΒΗΜΑ ότι “στο τέλος του 2024 η κυβέρνηση αφαίρεσε την αρμοδιότητα των κατεδαφίσεων από τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, αναθέτοντάς τη στους επιθεωρητές Περιβάλλοντος του ΥΠΕΝ, θεωρώντας ότι θα έκαναν γρηγορότερα και καλύτερα τη… δουλειά.
Ωστόσο, στις αρχές του περασμένου Ιουλίου η αρμοδιότητα επανήλθε στις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις έως τις 31 Μαρτίου 2026. Ετσι, η εργολαβία του 2025 για την Αττική προκηρύχθηκε στις 10 Ιουλίου, με χρηματοδότηση 173.500 ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η σύμβαση για συνολικά 34 κατεδαφίσεις υπεγράφη στις 19 Σεπτεμβρίου, οπότε και ξεκίνησε το γκρέμισμα αυθαιρέτων σε κοινόχρηστους χώρους και ρέματα σε Νέα Ιωνία, Ωρωπό, Αιγάλεω, Ελευσίνα και Σαρωνικό. «Είναι συμπεριφορά δημοκρατίας αυτή; Μήπως μπανανίας; Μήπως εγκληματικής οργάνωσης;» Αυτό το τελευταίο το σκεφτήκαμε καθώς ακούγαμε στην ΕΡΤ να περιγράφουν πως λογιστές,συζυγοι και κρατικοί υπάλληλοι μετέφεραν τα χρήματα απο τον ΟΠΕΚΕΠΕ απο τη μια εταιρεία στην άλλη,τα ξέπλεναν και τούμπαλιν και τούμπαλιν… Πόσες ακριβώς φορές έχει αλλάξει με νόμο η αρμοδιότητα για τα αυθαίρετα τα τελευταία 40 χρόνια,στα οποία ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, Δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες έχουν ξεπλύνει χρήματα με αυθαίρετα σε δασικές, αναδασωτέες εκτάσεις; Πάει και φέρνει την αρμοδιότητα η δημοκρατία του Κυριάκου που θα ήταν κανονική και τα αυθαίρετα,όπως σημειώνει το ΒΗΜΑ στέκουν αγέρωχα και ανίκητα.
3.Υπάρχει και μια άλλη πλευρά, στην οποία το ρεπορτάζ δεν αναφέρεται καθόλου παρότι προκάλεσε μέγα θόρυβο και έχει σχέση με το προεδρικό Μέγαρο.Στο Προεδρικό Μέγαρο είχε κληθεί από την πρώην δικαστίνα του ΣτΕ ο επιχειρηματίας Ευμορφίδης και παρουσιάστηκε για να δείξει πόσο “εκτός συστήματος” είναι με …σαντάλια,ενώπιον βασιλιάδων,Βαρδιογιάννηδων κλπ Ήταν καλεσμένος της “προοδευτικιάς” προεδρίνας, της εκλεκτής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ξέρετε ποιά,μην τα επαναλαμβάνουμε γιατί πρέπει να επαναλάβουμε ότι ήταν και πελάτισσα της “σαρώστρας” των δημοσίων έργων ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ… Αποκαλύφθηκε ότι τότε(φθινόπωρο του 2022)εκκρεμούσε στο Συμβούλιο Επικρατείας και στο Δήμο Αθηναίων μια υπόθεση στην οποία ο επιχειρηματίας είχε σηκώσει σε ξενοδοχείο στην Ακρόπολη αυθαίρετα-κατά το Δικαστήριο και την πολεοδομία- ορόφους και έπρεπε να κατεδαφιστούν…
Στο ρεπορτάζ του ΒΗΜΑΤΟΣ πάντως δεν υπάρχει λέξη για τα αυθαίρετα των επωνύμων…Κατά Αιγάλεω και Σαλαμίνα μεριά η προσοχή…
Μπερδευόμαστε ακόμα περισσότερο διότι άλλο ρεπορτάζ ανέφερε στις 11 Απριλίου 2025 ότι ηΑποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής (Α.Δ.Α.) προκηρύσσειανοιχτό διαγωνισμόάνω των ορίων για την επιλογή αναδόχου εκπόνησης μελέτης με τίτλο: «Μελέτη κατεδάφισης αυθαιρέτων τμημάτων του κτηρίου επί της οδού Φαλήρου 5 στο Δήμο Αθηναίων» προϋπολογισμού 587.179 ευρώ(πλέον Φ.Π.Α. 24%)»
Αν η αρμοδιότητα στην Αποκεντρωμένη θα είναι μέχρι τον Μάρτιο του 2026 και με μόνο προυπολογισμό μόνο 137 χιλιάδες ευρώ θα προλάβει να γκρεμίσει τους τρεις(3) ορόφους του ξενοδοχείου αυτού αφού μέχρι σήμερα δεν πρόλαβε;Και που θα βρει χρήματα,αφού χρειάζονται πάνω απο μισό εκατομμύριο; Τι απέγινε ο διαγωνισμός κατεδάφισης;
4. Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος τάραξε τα νερά και έγιναν πρωτοσέλδια ρεπορτάζ τα όσα είπε στην κεντρική ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών.
Κοντολογής γράφουν ότι εξέθεσε το σύστημα και την κυβέρνηση γιατί επεσήμανε ότι και παλαιότερα και σήμερα το Σύνταγμα που ορίζει ισότητα όλων έναντι των νόμων παραβιαζόταν και παραβιάζεται υπερ των ισχυρών και οι δικαστές δεν πρέπει να υποκύπτουν και να εφαρμόζουν νόμους αντισυνταγματικούς….
Ωωωωπα!
Με τα λίγα νομικά που μάθαμε στη δικηγορία μας προσέξαμε έναν νόμο που ΠΡΟΩΘΕΙ τώρα η κυβέρνηση “τακτοποιούνται” τα θέματα των οικοδομών για τα ύψη τους ,τα βάθη τους και τα τοιαύτα.
Πέρασε λέει και από το Συμβούλιο Επικρατείας ως συνταγματικώς εντάξει…
Μια γραμματέας του συμβουλίου Επικρατείας μας είπε ότι κοιμόμαστε διότι ΘΑ τακτοποιηθούν με τις νέες ρυθμίσεις και τα θέματα του διακεκριμένου επιχειρηματία με τα σανδάλια και τα αυθαίρετα και ουτε λόγος για κατεδάφιση.
Τη ρωτήσαμε απλά:
Εχετε τελειώσει Νομική,έστω και στα γνωστά πανεπιστήμια που βαφτίζουν δικηγόρους όσους περνούν απέξω και πληρώνουν το τίμημα;
Μας απάντησε: Όχι.
Έτσι δεν πιστέψαμε λέξη από αυτά που είπε περί ύπνου.
Διότι,συν τοις άλλοις,εμείς μπορεί πράγματι να κοιμόμαστε(όρθιοι)αλλά τόσοι έντιμοι πολιτικοί, τόσοι τρομεροί δημοσιογράφοι δεν θα είχαν καταλάβει κάτι για τις υποθέσεις που συντάραξαν την νομιμότητα και την κοινωνία;
Αρα,αφού κανείς δεν έγραψε κάτι, όλα νόμιμα και ηθικά και στις επιχειρήσεις του διακεκριμένου επιχειρηματία με τα σανδάλια και ούτε μας πέρασε ποτέ απο το μυαλό ότι ολόκληρος Κυριάκος και ολόκληρη Αικατερίνη και ολόκληρο Συμβούλιο Επικρατείας,στο οποίο προήδρευσε και η Αικατερίνη θα έκαναν ποτέ τέτοιο ρουσφέτι με νόμο,καταφανώς αντισυνταγματικό.
Αρα ο νόμος θα επιβάλει τη νομιμότητα. Επομένως πρέπει να ψάξουμε τις άλλες πάμπολλες (Τέμπη,ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ)για όσα φοβερά περί κατάλυσης των θεσμών με παραβίαση του Συντάγματος καταγγέλλει στην ομιλία του ο Προκόπης Παυλόπουλος. Είναι δυνατόν να γλιτώσει την κατεδάφιση με νόμο αυθαίρετο στην Ακρόπολη, για το οποίο έχει γίνει προκήρυξη διαγωνισμού κατεδάφισης; Ούτε ο διακεκριμένος επιχειρηματίας θα το ήθελε, ούτε στη Ζουαζιλάνδη θα γινόταν…
Άρα περιμένουμε την κατεδάφιση των τριών ορόφων στο κτίσμα που βλέπετε να επισκιάζει την… Ακρόπολη!
ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!
Στην ομιλία Παυλόπουλου διαβάστε τον επίλογο των 33 σελίδων του ,στον οποίο επισημαίνει ότι στη δημοκρατία του Κυριάκου πολλοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους και καλεί τους δικαστές να αντισταθούν σε τέτοιες πρακτικές:
“…β) Ως προς την κατά την διάταξη του άρθρου 87 παρ. 2 του Συντάγματος
υποχρέωση των δικαστικών λειτουργών να μην συμμορφώνονται με διατάξεις
που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος διευκρινίζονται και τα εξής:
β1) Η διάταξη αυτή, όπως προκύπτει από το γράμμα και το πνεύμα της, δεν
καθιερώνει ένα ιδιαίτερο δικαίωμα αντίστασης των δικαστικών λειτουργών,
ανάλογο με εκείνο που θεσπίζει η διάταξη του άρθρου 120 παρ. 4 του
Συντάγματος. Με την έννοια ότι δεν θεσπίζει ένα γνήσιο Δικαίωμα
Αντίστασης υπέρ των δικαστικών λειτουργών αλλά, όλως αντιθέτως,
θεσμοθετεί μια υποχρέωσή τους σύμφυτη με την άσκηση του δικαιοδοτικού
τους λειτουργήματος. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά το Σύνταγμα –ιδίως δε
κατά τις διατάξεις των άρθρων 87 επ.- δεν νοείται άσκηση δικαιώματος εκ
μέρους των δικαστικών λειτουργών κατά την εκπλήρωση των δικαιοδοτικών
τους καθηκόντων.
β2) Νοείται, πάντοτε κατά το Σύνταγμα, μόνον in concreto άσκηση της
δικαιοδοσίας που τους απονέμεται κατά τις κείμενες κάθε φορά διατάξεις, η
οποία μάλιστα θεσπίζεται ως υποχρεωτική. Και αυτό, διότι κατά την άσκηση
της δικαιοδοσίας του ο δικαστικός λειτουργός δεν διαθέτει οιασδήποτε
μορφής διακριτική ευχέρεια. Αλλά κρίνει, και μάλιστα εν τέλει με δύναμη
δεδικασμένου, κατά δέσμια ουσιαστικώς δικαιοδοσία, φυσικά με την
κανονιστική ιδιαιτερότητα που εμφανίζει μια τέτοια δεσμευτικότητα ακριβώς
λόγω της αντίστοιχης ιδιαιτερότητας της δικαστικής απόφασης και του εξ
αυτής παραγόμενου δεδικασμένου, σύμφωνα με τις εφαρμοζόμενες κατά
περίπτωση δικονομικές ρυθμίσεις.
Επίλογος
Συνοψίζοντας τα όσα προεκτέθηκαν θεωρώ πως πρέπει να γίνει δεκτό ότι το Δικαίωμα
Αντίστασης, όπως θεσπίζεται με λακωνικό πλην όμως κανονιστικώς πλήρη και
συγκεκριμένο τρόπο από την διάταξη του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, συνιστά
μία από τις θεμελιώδεις –μάλλον δε από πλευράς θεσμικών συμβολισμών την πιο εμβληματική– εγγυήσεις για την τήρηση και, επέκεινα, για την υπεράσπιση του
Συντάγματος στο σύνολό του. Και τούτο διότι το Δικαίωμα Αντίστασης, υπό τους όρους
και τις προϋποθέσεις της διάταξης αυτής, από την μία πλευρά λειτουργεί εγγυητικώς
αυτοτελώς σε ό,τι αφορά την in globo τήρηση και υπεράσπιση του Συντάγματος. Από
την άλλη δε πλευρά συμβάλλει κανονιστικώς στην θωράκιση περισσότερων, ανάλογων,
εγγυήσεων. Με πρώτη και κύρια εκείνη του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων,
σύμφωνα ιδίως με την διάταξη του άρθρου 87 παρ. 2 του Συντάγματος, η οποία βεβαίως
ουσιαστικώς θεμελιώνεται στην κανονιστική ιεραρχία της Έννομης Τάξης, με βάση και
κορυφή το Σύνταγμα. Άλλωστε, αυτές οι δύο εγγυητικές ρήτρες για την τήρηση και την
υπεράσπιση του Συντάγματος προδήλως λειτουργούν συμπληρωματικώς και αμοιβαίως
ενισχυτικώς, δοθέντος ότι από το ίδιο το κανονιστικό τους περιεχόμενο συνάγεται πως
βασικός στόχος τους, κατ’ εξοχήν κατά την τελεολογική ερμηνεία των διατάξεων των
άρθρων 120 παρ. 4 και 87 παρ. 2 του Συντάγματος, είναι η αποτροπή, με κάθε νόμιμο
μέσο και από οποιαδήποτε πλευρά και αν προέρχεται –συμπεριλαμβανομένων των
τριών Εξουσιών, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και της Δικαστικής- της καθ’
οιονδήποτε τρόπο επιχείρησης άμεσης ή έμμεσης κατάλυσης του Συντάγματος με την
βία.
Α. Αυτή την κανονιστική αξία και σημασία του Δικαιώματος Αντίστασης -σύμφωνα με το
lato sensu θεσμικό πλαίσιο κατοχύρωσης της ακώλυτης άσκησής του- ενδυναμώνει,
και δη με εμφατικό τρόπο, μία άλλη πτυχή της συνταγματικής του
κατοχύρωσης. Πτυχή, την οποία υποδηλώνει με ενάργεια το ίδιο το ρυθμιστικό
περιεχόμενο της διάταξης του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος στο μέτρο που
ορίζει, μεταξύ άλλων, και ότι η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Συγκεκριμένα δε αυτή η αναφορά στον «πατριωτισμό των Ελλήνων», η οποία
απαντάται σε όλα τα Συντάγματα του Νεότερου Ελληνικού Κράτους –αρχής γενομένης
από το Σύνταγμα του 1844, στην διάταξη του άρθρου 107- παραπέμπει ευθέως σε ένα
καίριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, από συστάσεως σχεδόν του Έθνους των
Ελλήνων. Χαρακτηριστικό το οποίο συνδέεται αναποσπάστως με την πεμπτουσία της
Πατρίδας εν γένει και, περαιτέρω, με το καθήκον υπεράσπισής της από κάθε Έλληνα.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η θεσμική κατοχύρωση του Δικαιώματος Αντίστασης, υφ’ όλες τις εκδοχές του, μπορεί να αναζητηθεί και σε ρυθμίσεις που
υπήρχαν και πριν από την ίδρυση του Νεότερου Ελληνικού Κράτους. Και δη τόσο στα
πρώτα Συντάγματα διαρκούσης της Εθνεγερσίας του 1821, τα οποία ούτως ή άλλως
αναδεικνύουν αυτό που έχει χαρακτηρισθεί ως οιονεί έμφυτη ροπή των Ελλήνων
προς τον συνταγματισμό. Συνταγματισμό, ο οποίος στοχεύει στην θέσπιση
Συντάγματος για την υπερνομοθετική εγγύηση των εν γένει πολιτειακών θεσμών και
της ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όσο όμως και
σε πολύ προγενέστερους χρόνους, προ αιώνων, όπως προκύπτει π.χ. από τα
διαχρονικώς επίκαιρα θεσμικά δεδομένα της «Αθηναίων Πολιτείας» υπό το καθεστώς
της τότε Άμεσης Δημοκρατίας. Κατ’ εξοχήν δε από τα θεσμικά δεδομένα του «Όρκου
των Αθηναίων Εφήβων», δίχως όμως να υποτιμάται η θεσμική σημασία και άλλων,
παρεμφερών, κειμένων, τα οποία είναι εφικτό να ανιχνευθούν ευχερώς π.χ. στα έργα
του Αριστοτέλους και στους δικανικούς λόγους των Ρητόρων της εποχής εκείνης. Εν
τέλει δε αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους εμείς, οι Έλληνες, κάθε φορά που
εορτάζουμε τις Εθνικές μας Επετείους -όπως είναι και η Εθνική Επέτειος του ΟΧΙ της
28 ης Οκτωβρίου 1940- δεν πρέπει, κατ’ ουδένα τρόπο, να λησμονούμε,
αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως στο ακέραιο το χρέος μας απέναντι στην Πατρίδα, ότι
κατά τις ίδιες τις ιστορικές μας καταβολές είμαστε Λαός της Αντίστασης, Λαός της
Ελευθερίας. Και αυτό ισχύει όχι μόνον ως προς το χρέος μας για την εν γένει
υπεράσπιση της Εθνικής Κυριαρχίας μας και της εδαφικής ακεραιότητας της Χώρας
μας έναντι οιασδήποτε εξωτερικής επιβουλής. Αλλά και, κατά το γράμμα και το
πνεύμα των διατάξεων του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ως προς το χρέος
μας για την υπεράσπιση των θεσμών της Δημοκρατίας και, εν τέλει, για την
υπεράσπιση της πεμπτουσίας της Δημοκρατικής Αρχής. Άρα εμείς, οι Έλληνες, κατά
τις ιστορικές μας καταβολές και με βάση το χρέος υπεράσπισης αυτού τούτου του
Συντάγματος οφείλουμε, προσφεύγοντας σε κάθε πρόσφορο νόμιμο μέσο, να
θωρακίζουμε ατομικώς και κατ’ εξοχήν συλλογικώς τους θεσμούς της
Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας -και ιδίως τους θεσμούς του Κράτους Δικαίου και της
Αρχής της Νομιμότητας- όχι μόνον όταν επιχειρείται η ευθεία κατάλυσή τους αλλά και
όταν κάθε Εξουσία, και ιδίως η Εκτελεστική Εξουσία, παρατηρεί απαθής και πολύ
περισσότερο υποθάλπει την αποδυνάμωσή τους στον βωμό της επιδίωξης ευτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων και εις βάρος του Δημόσιου Συμφέροντος. Κάτι που,
δυστυχώς, είναι πια ορατό και άκρως επώδυνο για τον Άνθρωπο και τα Θεμελιώδη
Δικαιώματά του, και στην Πατρίδα μας και στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και το οποίο επιπλέον διαβρώνει, υποδόρια και βασανιστικά, τις αντηρίδες
του κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και της κοινής μας Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Β. Ξεκίνησα τον εν προκειμένω ειρμό των σκέψεών μου ως προς αυτή την μεγάλη
ιστορική αλήθεια παραπέμποντας στις μαρτυρίες του André Malraux και του Νίκου
Σβορώνου. Τον ολοκληρώνω με δύο συμπληρωματικές, άκρως περιεκτικές,
μαρτυρίες, αναφερόμενος αρχικώς στην ακόλουθη ρήση του Νίκου Εγγονόπουλου
(συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή», της 24 ης Ιουλίου 1977): «Για μένα είναι
σωτήρια η ατμόσφαιρα της Ρωμιοσύνης που δεν σκύβει το κεφάλι, που παλεύει
αδιάκοπα, μια πολιτιστική και νοηματική συνέχεια από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι
σήμερα». Και ύστερα -και εν τέλει- στους απαράμιλλους στίχους του Γιάννη Ρίτσου
από το ποίημά του -σύμβολο «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς» (που γράφτηκε μάλλον
μεταξύ 1945-1947, δημοσιεύθηκε το 1954 στην ποιητική συλλογή του «Αγρυπνία»,
εκδ. Πυξίδα, και εντάχθηκε στην ποιητική συλλογή του «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της
πικρής Πατρίδας», 1968-1970, εμπεριέχεται δε και στα «Ποιήματα», 1963-1972, τ. Ι,
εκδ. Κέδρος, 1989, σελ 160):
«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, -εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου» .
*Φωτογραφία αρχείου
Δείτε επίσης:
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
