Παλαιστίνη: Η Ιστορία δεν άρχισε το 2023

Πολλοί απολογητές του καθεστώτος Νετανιάχου υποστηρίζουν αναίσχυντα ότι οι Παλαιστίνιοι «τα ’θελαν και τα ’παθαν» ή διατρανώνουν την κλισέ αντίληψη ότι «το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα» και εξισώνουν βολικά –πλην όμως ανιστόρητα– τη βία του καταπιεστή με εκείνη του καταπιεζόμενου. Φυσικά, αμφότερες οι ανωτέρω «αναγνώσεις» της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης είναι εντελώς επιφανειακές και μάλλον εκ του πονηρού. Στην πραγματικότητα, οι Παλαιστίνιοι υποβάλλονται εδώ και πολλές δεκαετίες σε διωγμό, απαγωγές, δολοφονίες και κατάχρηση των πατρογονικών τους εδαφών.

Η 7η Οκτωβρίου σηματοδοτεί την κλιμάκωση αυτής της κατάστασης, ενός πολέμου που βάλλει απροκάλυπτα τον παλαιστινιακό λαό, αλλά δεν συντελεί την έναρξη των εχθροτήτων κατά της ανθρώπινης ζωής στην Παλαιστίνη. Ιδού, λοιπόν, κάποια από τα ιστορικά γεγονότα του 20ού και του 21ου αιώνα που πιστοποιούν ποια από τις δύο εθνοτικές ομάδες δικαιούται να φωνάζει και να θεωρεί ότι απειλείται η υπόστασή της από τη δράση της άλλης:

• 2 Νοεμβρίου 1917

Ο Άρθουρ Μπάλφουρ, Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, υπογράφει ανοιχτή επιστολή με την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη (σ.σ. μια περιοχή υπό οθωμανικό έλεγχο μέχρι εκείνο το έτος, όταν και τέθηκε υπό Βρετανική Εντολή). Πράγματι, η υπόσχεση που περιέχεται στην επιστολή θα εφαρμοστεί κατά τη διάσκεψη του Παρισιού (1919), πριν από τη διάσκεψη του Σαν Ρέμο (Απρίλιος 1920), κάτι που επιβεβαιώθηκε από τη Συνθήκη των Σεβρών (Αύγουστος 1920).

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ, όπως έμεινε γνωστή στην Ιστορία, αγνόησε επιδεικτικά τους 700.000 Παλαιστινίους που ζούσαν επί πάμπολλους αιώνες στην περιοχή, συνυπάρχοντας με εβραϊκές και χριστιανικές κοινότητες. Αυτό το έγγραφο, το οποίο αποτέλεσε θεμέλια λίθο για τη δημιουργία του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, θεωρήθηκε ως μια κατάφωρη προδοσία και αθέτηση παλαιότερων υποσχέσεων για ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος (σ.σ. στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Άραβες πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών για να εκδιώξουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την Αραβική Χερσόνησο – το έκαναν επειδή οι Βρετανοί τούς υποσχέθηκαν την ελευθερία τους) και αποτέλεσε αφετηρία της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στην περιοχή.

• 29 Νοεμβρίου 1947

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη ψηφίζει υπέρ της διάσπασης της Παλαιστίνης. Με το Ψήφισμα 181, το οποίο ενέκριναν τα νεοσύστατα Ηνωμένα Έθνη, παραχωρούνταν στους Εβραίους το 55% της Παλαιστίνης, παρότι οι πρώτοι ήταν μειοψηφία (33%) και κατείχαν μόλις το 7% της γης. Οι Εβραίοι λαμβάνουν με αυτόν τον τρόπο τη μερίδα του λέοντος στα εδάφη της Παλαιστίνης, αν και εκπροσωπούν μόνο το 33% του πληθυσμού.

Οι Παλαιστίνιοι το απορρίπτουν, γιατί:

• Είναι άδικο και νομιμοποιεί την αρπαγή γης από ξένους εποίκους.
• Αγνοεί τα δικαιώματα της πλειοψηφίας που ζούσε εκεί επί αιώνες.
• Συνεχίζει την αποικιοκρατική πολιτική της Βρετανίας και τη Διακήρυξη Μπάλφουρ.
• Δίνει στους Σιωνιστές το πράσινο φως για εθνοκάθαρση και εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού.

Με λίγα λόγια, για τους Παλαιστινίους, η απόρριψη του διαμελισμού δεν ήταν «άρνηση ειρήνης», αλλά άμυνα απέναντι σε μια ανοιχτή ληστεία με διεθνή υπογραφή.

Η ημέρα που ο παλαιστινιακός λαός βιώνει τη Νάκμπα – που στα αραβικά σημαίνει «καταστροφή». Οι σιωνιστικές ένοπλες ομάδες θα καταλάβουν τελικά το 78% της Παλαιστίνης, εκτοπίζοντας 750.000 Παλαιστινίους και καταστρέφοντας πάνω από 500 χωριά. Η σημερινή κατοχή περιοχών όπως η Δυτική Όχθη, ο αποκλεισμός της Γάζας, οι παράνομοι εποικισμοί και οι δολοφονίες αμάχων αποτελούν άμεση συνέχεια της Νάκμπα.

Ο ισραηλινός στρατός εκδιώκει τις ιορδανικές δυνάμεις από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης. Με την ολοκλήρωση του Πολέμου των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέχει πλέον τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα. Από τότε και στο εξής, οι Παλαιστίνιοι αυτών των περιοχών θα ζουν υπό ένα καθεστώς καταπίεσης, που περιλαμβάνει: α) Συνεχείς περιορισμούς στις μετακινήσεις τους, β) συλλήψεις χωρίς δίκες, γ) κατεδαφίσεις σπιτιών, δ) επιδρομές Εβραίων εποίκων από παρακείμενους νεόδμητους ισραηλινούς οικισμούς που διαρκώς πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, ε) μια ζωή υπό τη συνεχιζόμενη απειλή της βίας, της υφαρπαγής γης και του εκτοπισμού.

Οι κάτοικοι των παράνομων ισραηλινών οικισμών της Δυτικής Όχθης, οι οποίοι έχουν καταφθάσει στη Δυτική Όχθη από το Ισραήλ, αλλά και κάθε άλλη γωνιά του κόσμου (εκμεταλλευόμενοι τα γενναία επιδόματα στέγασης με τα οποία η ισραηλινή κυβέρνηση ενθαρρύνει τον παράνομο εποικισμό), δεν έχουν καθόλου ρίζες στη συγκεκριμένη γη, σε αντίθεση με τους γηγενείς Παλαιστινίους, που παρενοχλούνται και εκδιώκονται με βάναυσο τρόπο από αυτήν.

Το Ισραήλ εισβάλλει αυθαίρετα στον Λίβανο, με πρόφαση την εκδίωξη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), η οποία είναι ένα «αντάρτικο» που προέρχεται από τις «στάχτες» της Νάκμπα (σ.σ. 100.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι του 1948 είχαν βρει καταφύγιο στον Λίβανο). Αφότου η PLO εξωθείται στο να αποχωρήσει, λιβανέζικες πολιτοφυλακές επιτίθενται σε ανυπεράσπιστους –πια– άμαχους Παλαιστινίους στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα.

Η σφαγή πραγματοποιείται υπό την ανοχή, αλλά και τη συνδρομή του ισραηλινού στρατού (IDF), που αργότερα θα προσπαθήσει να αποποιηθεί των ευθυνών του μπροστά στη διεθνή κατακραυγή. Ωστόσο, ειδική επιτροπή του ΟΗΕ για το ζήτημα θα καταλήξει το 1983 στο συμπέρασμα ότι το Ισραήλ, ως κατοχική δύναμη που ήλεγχε και τον καταυλισμό, είχε την ευθύνη για το έγκλημα. Παρ’ όλα αυτά, καμία τιμωρία δεν επιβάλλεται για τη σφαγή, ενώ ο αριθμός των νεκρών εκτιμάται μεταξύ 2.000 και 3.500. Πάνω στις στάχτες αυτής της τραγωδίας, η οποία αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο της εγκατάλειψης των Παλαιστινίων από τη διεθνή κοινότητα, μπαίνουν οι βάσεις για τη σημερινή γενοκτονία στη Γάζα.

• 9 Δεκεμβρίου 1987

Ξεσπά η Πρώτη Ιντιφάντα (σ.σ. «ταρακούνημα» στα αραβικά) – η λαϊκή εξέγερση των Παλαιστινίων, οι οποίοι επιχειρούν να αποτινάξουν τον σιωνιστικό ζυγό μετά από δεκαετίες κακομεταχείρισης και εκμετάλλευσης από το Ισραήλ, το οποίο τους βλέπει περισσότερο ως φθηνά εργατικά χέρια, παρά ως συνανθρώπους με ίσα δικαιώματα. Αφορμή στέκεται ακόμη ένα αιματηρό περιστατικό τον Δεκέμβρη του 1987, όταν ένα ισραηλινό στρατιωτικό όχημα σκοτώνει τέσσερις Παλαιστινίους εργάτες στη Γάζα. Η καταστολή θα είναι σκληρή: Χιλιάδες σκοτώνονται ή τραυματίζονται, δεκάδες χιλιάδες φυλακίζονται. Όμως, η Ιντιφάντα κάνει το παλαιστινιακό ζήτημα γνωστό σε όλο τον κόσμο. Οι συνεχιζόμενοι εβραϊκοί εποικισμοί εντός των παλαιστινιακών εδαφών (τόσο στη Δυτική Όχθη όσο και στη Γάζα), σε συνδυασμό με τη συνέχιση της δυσχερούς διαβίωσης των Παλαιστινίων, θα φέρουν και τη Δεύτερη Ιντιφάντα το φθινόπωρο του 2000.

• 15 Αυγούστου 2005

Το Ισραήλ ξεκινά τη μονομερή του αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας και από τέσσερις οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 2005, ο τελευταίος Ισραηλινός στρατιώτης έχει εγκαταλείψει τη Λωρίδα της Γάζας. Η κίνηση διαφημίζεται στη διεθνή κοινότητα ως μια πράξη ειρήνης. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Δεν πρόκειται για αποχώρηση, αλλά για αναδιάταξη στρατευμάτων. Μετά την απεμπλοκή από τη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός θα διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο των χερσαίων, θαλάσσιων και εναέριων συνόρων, του δημοτολογίου, των τηλεπικοινωνιών και κάθε πτυχής της καθημερινότητας στη Γάζα. Αντί για ελευθερία, επιβάλλεται ένας πρωτοφανής χερσαίος, εναέριος και θαλάσσιος αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ο οποίος τηρείται προσωρινά το 2005-2006 και παγιώνεται μόνιμα από το 2007 και μετά, αφότου η Χαμάς παίρνει τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας κατά τη Μάχη της Γάζας. Με έτος ίδρυσης το 1987, η Χαμάς, η οποία καταγγέλλεται συνεχώς από το Ισραήλ ως τρομοκρατική οργάνωση και πηγή του κακού στην όλη υπόθεση, είναι επί της ουσίας άμεσο απότοκο των ισραηλινών πολιτικών του 20ού και του 21ου αιώνα, οι οποίες προήγαγαν και προάγουν συστηματικά την εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού. Πολιτικές που συνεχίζονται και κλιμακώνονται μέχρι σήμερα.

Από το 2007 και έπειτα, το Ισραήλ ανακηρύττει τη Γάζα ως «εχθρική οντότητα» και επιβάλλει τιμωρητικά μέτρα που χτυπούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των Παλαιστινίων. Ορίζει αυστηρούς περιορισμούς στην είσοδο καυσίμων, βασικών αγαθών και φαρμάκων, ενώ απαγορεύει εκατοντάδες είδη προϊόντων, προκαλώντας συνολική οικονομική ύφεση, εκτόξευση της φτώχειας και της ανεργίας. Ο τομέας της υγείας οδηγείται σε κατάρρευση, με χιλιάδες ασθενείς να περιμένουν μήνες για χειρουργικές επεμβάσεις.

Παράλληλα, το Ισραήλ θα εξαπολύσει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον της Γάζας μέσα σε λίγα χρόνια, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες αμάχους, καταστρέφοντας δεκάδες χιλιάδες σπίτια και υποδομές και αφήνοντας πίσω μια ζώνη μόνιμης ανθρωπιστικής καταστροφής. Από την αυγή του 21ου αιώνα μέχρι και πριν από την έναρξη του σημερινού γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα, υπήρξαν αρκετές χρονιές που είχαμε πάνω από 500 Παλαιστίνιους νεκρούς από ισραηλινά πυρά. Ενδεικτικά, μεταξύ 8 Ιουλίου και 27 Αυγούστου 2014, εν μέσω της ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης «Protective Edge», περισσότεροι από 2.100 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας. Ο ΟΗΕ θα επιβεβαίωνε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την περίοδο ήταν άμαχοι.

Με πληροφορίες από την Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδος και το March
to Gaza Greece (τμήμα της διεθνούς πρωτοβουλίας March to Gaza).

Σχετικά άρθρα:

Στα 3 δισ. ευρώ το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου τον Μάρτιο Π. Μαρινάκης για ΟΠΕΚΕΠΕ: Εξεταστική για όλα χωρίς κουκούλωμα – Από την ίδρυση του Οργανισμού το 1998 μέχρι σήμερα Νεογνό ενός μηνός βρέθηκε παρατημένο σε καρότσι σούπερ μάρκετ στο Κουκάκι Συμμετοχή αγροτών στην πανελλαδική απεργία με αίτημα την άμεση καταβολή των χρωστούμενων