Αφιερώματα: Στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης και η διαμαρτυρία που έγινε μήνυμα
Στο χείλος της χώρας ο Έβρος έδειξε ξανά ότι η σιωπή μπορεί να γίνει κραυγή. Την ώρα που η Επιτροπή Παρακολούθησης του ΠΑΑ συνεδρίαζε τυπικά, αλλά με ένα ψυχρό μήνυμα οι άνθρωποι του DG Agri μας ενημέρωναν το πως χάθηκαν 150 εκατομμύρια ενώ, λίγα χιλιόμετρα μακριά οι αγρότες συγκεντρώνονταν στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης. που δεν ζητούσαν προνόμια αλλά ζητούσαν το αυτονόητο να πληρωθούν και να μείνουν στον τόπο τους.
Τα τρακτέρ παρατάχθηκαν ήρεμα στις πύλες νέοι άνθρωποι πολλοί κάτω των 40 με σημαίες δεμένες στα μηχανήματα, στέκονταν περισσότερο με αγωνία παρά με θυμό. «Δεν θέλουμε ένταση. Θέλουμε να μας ακούσουν», είπε ένας παραγωγός από το Διδυμότειχο, τα χέρια του σκασμένα από το κρύο και τον κόπο μιας χρονιάς που τους δοκίμασε όσο λίγες.
Παρά την παρουσία ισχυρών δυνάμεων ασφαλείας, το κλίμα ήταν αξιοπρεπές, ψύχραιμο, ανθρώπινο. Οι αγρότες άφησαν μια δίοδο ανοιχτή προς τη θάλασσα, μια «διέξοδο διαφυγής» όπως την ονόμασαν. Ήταν μια πρακτική απόφαση, αλλά και ένας σιωπηλός τρόπος να δείξουν ότι όσοι ζουν εδώ δεν επιδιώκουν σύγκρουση – μόνο αναγνώριση.
Αυτό που ξεχώρισε περισσότερο δεν ήταν τα οχήματα ούτε οι φάροι. Ήταν τα πρόσωπα. Το 70% των συμμετεχόντων ήταν κάτω των 40. Παιδιά που έχουν ζήσει φωτιές, πλημμύρες, ζωονόσους και κρίσεις. Παιδιά που θα μπορούσαν να έχουν φύγει, αλλά επέλεξαν να μείνουν. «Τα τρακτέρ τότε πήγαν στο ποτάμι για την πατρίδα. Τώρα πάνε στο αεροδρόμιο για να μπορέσουμε να μείνουμε εδώ», είπε ένας παλιότερος αγρότης.
Η καθημερινότητα στον Έβρο δεν είναι θεωρητική. Είναι πρωινά πριν φέξει, κρύο που διαπερνά τη γη πριν αγγίξει το δέρμα, ζώα που απαιτούν φροντίδα, χωράφια που δεν περιμένουν υπουργικές αποφάσεις. Είναι και μια γραφειοκρατία που συχνά νιώθεται σαν βάρος μεγαλύτερο από την ίδια τη δουλειά.
Γι’ αυτό και η κινητοποίηση δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η παρουσία του πρωτογενούς τομέα στον Έβρο είναι ζήτημα εθνικής σημασίας. Από τα καμένα του Σουφλίου μέχρι τους στάβλους που παλεύουν με απώλειες, το μήνυμα ήταν ενιαίο. Η γη θα μείνει ζωντανή μόνο αν μείνουν ζωντανοί οι άνθρωποι που τη δουλεύουν.
Ανάμεσα στα τρακτέρ, στις σημαίες και στα παγωμένα χέρια, η επικρατούσα αίσθηση δεν ήταν οργή. Ήταν μια ήρεμη, σχεδόν συγκινητική αποφασιστικότητα. Ότι, παρά τις καθυστερήσεις και τις διαψεύσεις, αυτός ο τόπος δεν πρόκειται να υποχωρήσει.
Ως Agrocapital, δεν κοιτάμε τον Έβρο από μακριά. Τον ακούμε, τον συναντούμε, τον μεταφέρουμε με την ευθύνη που αντιστοιχεί σε έναν τόπο που έχει στηρίξει τη χώρα όταν χρειάστηκε και τώρα ζητά να στηριχτεί κι εκείνος.
Στο βορειοανατολικό άκρο της Ελλάδας, η ελπίδα δεν είναι σύνθημα. Είναι πράξη.
Είναι το παιδί που γυρίζει από τον στάβλο το απόγευμα. Ο νέος που δένει τη σημαία στο τρακτέρ. Ο παλιός που λέει απλά «Θα μείνουμε.»
Και όσο αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν, ο Έβρος δεν θα μείνει ποτέ μόνος.
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
Σχετικά άρθρα:
Ξανά περί Οράματος ο Επίτροπος Χάνσεν, καμία δέσμευση για γενναίο και αυτόνομο προϋπολογισμό ΚΑΠ
Δασμοί 15% και επενδύσεις 350 δις στη συμφωνία ΗΠΑ με Νότια Κορέα
Η στάση πληρωμών ΟΠΕΚΕΠΕ στο επίκεντρο συνέλευσης εκτροφέων αυτόχθονων ελληνικών φυλών
Νέα εποχή στη Syngenta με αιχμή τα βιο-προστατευτικά, εμπλουτίζεται το portfolio