Αγροτικές Ειδήσεις: Πως η «γεωργία» μετατρέπεται σε γραφειοκρατία, η «πολιτική» σε θέατρο και η «τροφή» σε είδος πολυτελείας
Η Ευρώπη πεινά, αλλά στην Ελλάδα έχουμε πάντα ένα σχέδιο: να περιμένουμε. Οι τιμές των τροφίμων συνεχίζουν την ανηφόρα με ρυθμούς που θα ζήλευε και ο πληθωρισμός της δεκαετίας του ’80, μιας και από το 2019, το κρέας αυξήθηκε κατά 30%, το γάλα κατά 40% και το βούτυρο κατά 50%. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν φταίνε οι καιρικές συνθήκες, αλλά οι πολιτικές — κι ακόμη περισσότερο, η απουσία πολιτικής.
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) στην Ευρώπη ζει μια στιγμή ανασύστασης. Οι αγρότες της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας συνομιλούν απευθείας με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις και αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Στην Ελλάδα, πάλι, οι συζητήσεις γίνονται «θεσμικά» δηλαδή με τα ίδια πρόσωπα εδώ και είκοσι χρόνια, τα ίδια ονόματα, τις ίδιες καρέκλες, τις ίδιες προτάσεις που δεν αλλάζουν ούτε κόμμα. Αν η γεωργία προχωρούσε με τη σειρά των ομιλητών στις επιτροπές, θα είχαμε ήδη φτάσει στην αυτάρκεια ως χώρα.
Η ειρωνεία είναι πως όλοι μιλούν για «αναγέννηση του πρωτογενούς τομέα», αλλά κανείς δεν θέλει πραγματικά να αλλάξει τίποτα. Ο παραγωγός περιμένει να βγει κάποιος άλλος μπροστά — να διεκδικήσει, να φωνάξει, να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Κι όταν δεν βγαίνει κανείς μπροστά, το ρίχνει στην «αδικία του συστήματος». Έπειτα, θα τηλεφωνήσει στο βουλευτή: όχι για να του πει για το γάλα που δεν πουλιέται, αλλά για το παιδί που θέλει να πάει φαντάρος «λίγο πιο κοντά στο σπίτι» ή μήπως υπάρχει «καμιά θέση στο Δημόσιο». Αυτή είναι η ελληνική εκδοχή της αγροτικής στρατηγικής.
Και όσο εμείς ζητάμε ρουσφέτια, οι αλυσίδες των σούπερ μάρκετ κάνουν πάρτι. Οι τιμές δεν πέφτουν, οι παραγωγοί δεν πληρώνονται, και οι καταναλωτές αγοράζουν με πίστωση την ίδια τους την ανοχή. Ίσως τελικά η ακρίβεια να μη μειώνεται, γιατί εκεί διορίζονται οι ψηφοφόροι που κρατούν το σύστημα όρθιο ή μάλλον, ξαπλωμένο στον καναπέ της αδράνειας.
Η γεωργία στην Ελλάδα έχει καταντήσει παράρτημα του πολιτικού γραφείου. Ενώ η Ευρώπη μετρά δείκτες, στόχους και πράσινα συμβόλαια, εμείς μετράμε γνωριμίες, υπογραφές και υποσχέσεις. Οι επιτροπές συνεδριάζουν, οι δηλώσεις καλλιέργειας υποβάλλονται, οι επιδοτήσεις μοιράζονται. Κανείς όμως δεν σπέρνει όραμα. Ούτε καν διαμαρτύρεται πια με ουσία μόνο με συνήθεια.
Δεν λέω υπάρχουν και τα σωστά παραδείγματα. Εκείνοι που παλεύουν πραγματικά, που τρέχουν για τον κόσμο τους, που δεν περιμένουν εντολές ούτε φωτογραφίες από τα υπουργικά γραφεία για να κάνουν τη δουλειά τους. Αγρότες που ξημεροβραδιάζονται στα χωράφια, που επενδύουν από την τσέπη τους, που οργανώνονται, που προσπαθούν να σώσουν ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπεια του επαγγέλματος. Αυτοί υπάρχουν και τους γνωρίζουμε. Ελπίζω, όμως, να μη χρειαστεί ποτέ να μιλήσουμε με ονόματα και καταστάσεις, γιατί τότε η σιωπή των άλλων θα ακουστεί πιο εκκωφαντικά κι από το πιο βαρύ αγροτικό μηχάνημα που δεν ξεκινά πια
Στο μεταξύ, η ζωική παραγωγή ρημάζει από ασθένειες και παραίτηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ADIS, που δημοσίευσε το Agrocapital, η Ελλάδα καταγράφει πάνω από 1.300 ενεργές εστίες ευλογιάς αιγοπροβάτων, ενώ έχουν χαθεί περισσότερα από 330.000 ζώα. Οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες, οι αποζημιώσεις καθυστερούν, και οι υπεύθυνοι των υπηρεσιών αλλάζουν φακέλους σαν να παίζουν πινγκ πονγκ με την ίδια μπάλα της ανευθυνότητας.
Όμως ας μη γελιόμαστε: η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά των κυβερνήσεων. Είναι και των παραγωγών που έχουν βολευτεί στον ρόλο του παραπονούμενου. Που δεν οργανώνονται, δεν απαιτούν, δεν ψηφίζουν με γνώμονα το επάγγελμά τους αλλά με το ποιον θα μπορούσε να «βοηθήσει τον γιό τους η την κόρη». Κι έτσι, η γεωργία μετατρέπεται σε γραφειοκρατία, η πολιτική σε θέατρο, και η τροφή σε είδος πολυτελείας.
Η Ευρώπη συζητά για επισιτιστική ασφάλεια. Εμείς, για διορισμούς. Η Ευρώπη βλέπει τους αγρότες ως στρατηγικό εταίρο. Εμείς, ως ψηφοφόρο. Η Ευρώπη φοβάται μην πεινάσει. Εμείς, μήπως χάσουμε τη σειρά μας στο γραφείο του υπουργού.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις διακηρύξεις για «βιωσιμότητα» και στα SMS προς τους βουλευτές, οι τιμές των σούπερ μάρκετ συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Όχι γιατί δεν υπάρχει παραγωγή, αλλά γιατί δεν υπάρχει αξιοπρέπεια. Όχι γιατί λείπει το φαγητό, αλλά γιατί λείπει η φωνή.
Ο Αριστοφάνης θα γελούσε πικρά. Θα έβλεπε μια χώρα που μιλά για «καινοτομία στη γεωργία» την ώρα που καλλιεργεί μόνο αυταπάτες. Και θα μας ρωτούσε, όπως τότε: «Πώς γίνεται να θέλεις να χορτάσεις, όταν δεν έχεις το θάρρος ούτε να πεινάσεις;»
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
